Συνήθης πρακτική στην αγορά αυτοκινήτου είναι η αγορά με χρηματοδότηση από πιστωτικό ίδρυμα. Συνήθως, στη σύμβαση χορήγησης του δανείου, η τράπεζα θέτει διάφορους όρους υπέρ της, όπως αυτός της παρακράτησης κυριότητας. Ο όρος αυτός προβλέπει ότι ο δανειολήπτης δεν αποκτά την κυριότητα του αυτοκινήτου, παρά μόνον όταν εξοφλήσει το δάνειο αγοράς αυτοκινήτου με παρακράτηση, ολοσχερώς. Μέχρι την πλήρωση αυτού του όρου, η τράπεζα λογίζεται ως έχουσα την κυριότητα του αυτοκινήτου, και ο καταναλωτής ως έχων μόνο το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όχημα.
Παρεπόμενο της παρακράτησης κυριότητας είναι ότι η τράπεζα έχει δικαίωμα να αφαιρέσει το αυτοκίνητο από τον δανειολήπτη, εφόσον αυτός πάψει να εξυπηρετεί το δάνειο.
Εντούτοις, ο Νόμος προβλέπει σε αυτή την περίπτωση υπέρ του δανειολήπτη ότι αν η δανείστριά του λάβει στην κατοχή της το αυτοκίνητο, τότε η τελευταία δεν έχει το δικαίωμα να απαιτήσει και την εξόφληση του δανείου. Επίσης, ό,τι καταβλήθηκε μέχρι εκείνη τη στιγμή από τον δανειολήπτη δεν αναζητάται από αυτόν, λογιζόμενο ως ποινική ρήτρα που κατέπεσε υπέρ της τράπεζας.
Τα τραπεζικά ιδρύματα, προκειμένου να έχουν και την απαίτηση εξόφλησης του δανείου ταυτόχρονα με το δικαίωμά τους να αναλάβουν το αυτοκίνητο πίσω στην κατοχή τους σε περίπτωση που δεν εξυπηρετείται το δάνειο, συνήθως περιλαμβάνουν ως προδιατυπωμένο όρο στη δανειακή σύμβαση ότι η αξία του αυτοκινήτου θα αφαιρείται από το υπόλοιπο του δανείου και ότι θα εξακολουθεί ο δανειολήπτης να οφείλει το ποσό που προκύπτει μετά την αφαίρεση της αξίας του αυτοκινήτου.
Πρόκειται για ρήτρα πολύ αρνητική για το δανειολήπτη, καθώς φτάνει σε σημείο και αυτοκίνητο να μην έχει και να οφείλει στην τράπεζα. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου π.χ. το αυτοκίνητο αγοράστηκε για 30.000 €, το δάνειο έπαψε να εξυπηρετείται προ 10 ετών, το όχημα να έχει επιστραφεί, και σήμερα το τραπεζικό ίδρυμα να απαιτεί από τον δανειολήπτη υπόλοιπο που, μαζί με τους τόκους, ξεπερνά τις 80.000 €.
Σε κάποιες πιο ακραίες μάλιστα περιπτώσεις με δάνειο αγοράς αυτοκινήτου με παρακράτηση, δεν έχει καν αφαιρεθεί η αξία του αυτοκινήτου από το υπόλοιπο του δανείου, ενώ το όχημα έχει αποδεδειγμένα έλθει στην κατοχή της τράπεζας, η οποία το έχει ήδη μεταπωλήσει.
Η άμυνα που έχει ο δανειολήπτης σε τέτοιες περιπτώσεις, σύμφωνα με το Νόμο είναι ότι το συνολικό υπόλοιπο του δανείου που απαιτεί το τραπεζικό ίδρυμα, λογίζεται ως ποινική ρήτρα. Αυτό σημαίνει ότι το ποσό που απαιτεί η τράπεζα υπόκειται σε μείωση, λογιζόμενο ως υπέρμετρη ποινική ρήτρα.
Στο παράδειγμά μας ανωτέρω, είναι αυτονόητο ότι όταν για όχημα 30.000 € απαιτείται συνολική καταβολή 80.000 €, που μαζί με τις αρχικές καταβολές, όσο δηλαδή εξυπηρετήθηκε το δάνειο, αγγίζει το τριπλάσιο της αξίας του οχήματος, το αιτούμενο ποσό λογίζεται ως υπέρμετρη ποινική ρήτρα, η οποία υπόκειται σε μείωση στο προσήκον μέτρο.
Αγωγή κατά τράπεζας μετά από καταναλωτικό δάνειο αγοράς αυτοκινήτου με παρακράτηση κυριότητας
Για να γίνει η μείωση απαιτείται σχετική αγωγή κατά της τράπεζας και αυτός που έχει τον λόγο πλέον είναι ο δικάζων δικαστής, ο οποίος κατά την κρίση του μειώνει το ποσό σε εύλογο ύψος, ώστε ο δανειολήπτης να μην κληθεί να πληρώσει μια περιουσία για ένα όχημα που αξίζει πολύ λιγότερο και η τράπεζα να μην βλάψει την περιουσία του οφειλέτη της πέραν του προσήκοντος μέτρου.
Το δικηγορικό γραφείο Γεωργίου Ε. Μαρκουίζου παρέχει υψηλού επιπέδου εξειδικευμένη νομική εκπροσώπηση στους εντολείς του, προσφέροντας υπηρεσίες απόλυτα εστιασμένες στις ανάγκες τους. Επισκεφτείτε μας στο γραφείο μας στην Καλλιθέα ή επικοινωνήστε μαζί μας τηλεφωνικά: 21 1113 9711 είτε ηλεκτρονικά: info@markouizoslaw.com για να λύσουμε το δικό σας πρόβλημα
