ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ:
Ο Εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή των δυο μοναχών.
Η κατηγορία ήταν αυτή της οικοδόμησης σε αναδασωτέα περιοχή. Το μοναστήρι όπου διήγαν τον μοναχικό τους βίο, βρισκόταν σε δασική περιοχή ήδη από κατασκευής του, προ 100 και πλέον ετών. Μέρος του δάσους είχε καεί στο παρελθόν και όλη η περιοχή είχε κηρυχθεί αναδασωτέα.
Το δικαστήριο γνώριζε ότι οι κατηγορούμενοι δεν είχαν ευθύνη για την κατάσταση. Η έκθεση του δασαρχείου όμως είχε καταγράψει και συγκεκριμένες πρόχειρες κατασκευές, μέσω των οποίων διεξαγόταν δραστηριότητα κτηνοτροφίας. Οι ανάγκες του μοναστηριού σε τροφή υπαγόρευαν αυτή τη χρήση. Οι μοναχοί κατέθεσαν ότι όλες τις κατασκευές τις είχαν βρει ήδη υπάρχουσες κατά την άφιξή τους για να διαβιώσουν στο συγκεκριμένο χώρο. Πρόσθεσαν όμως ότι είχαν προβεί σε κάποιες πρόχειρες εργασίες στήριξης, «για να μην πέσει η σκεπή και κρυώνουν τα ζωντανά το χειμώνα…».
Ο Εισαγγελέας στην πρότασή του ανέφερε ότι και οι εργασίες συντήρησης περιλαμβάνονταν στην κατηγορία της οικοδόμησης σε αναδασωτέα περιοχή και ότι ως εκ τούτου ήταν αναγκασμένος να προτείνει την ενοχή των κατηγορουμένων.
Στο άκουσμα της πρότασης του Εισαγγελέα, οι κατηγορούμενοι αντέδρασαν σαν να τους χτύπησε δυνατό ρεύμα.
Ακολούθησε η αγόρευση της υπεράσπισης, στην οποία τονίσαμε στο δικαστήριο ότι είχε επέλθει πρόσφατη αλλαγή στη δασική νομοθεσία, κατά την οποία στο δάσος επιτρεπόταν η κτηνοτροφία, αλλά και η ύπαρξη ναών, και, ως εκ τούτου, οι κατηγορούμενοι θα έπρεπε να αθωωθούν.
Το δικαστήριο διέκοψε την συνεδρίαση. Οι δικαστές κατέβηκαν από την έδρα. Όταν θα επέστρεφαν, θα εξέδιδαν απόφαση.
Επέστρεψαν μετά από μισή ώρα.
Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, καθώς οι σύνεδροι λάμβαναν τις θέσεις τους.
Τον λόγο έλαβε ο Πρόεδρος: «ΑΘΩΟΙ!»
Επιφώνημα ανακούφισης από τους παριστάμενους στο ακροατήριο.
Οι μοναχοί εγκατέλειψαν το μειωτικό για οποιονδήποτε καθίσει, εδώλιο του κατηγορουμένου.
Επέστρεψαν στη μοναστική ζωή και όλη αυτή την ταλαιπωρία τη θυμούνται απλά ως μια κακή ανάμνηση.
Ήταν από τις υποθέσεις που θα θυμόμαστε για καιρό, όπου η ένταση ήταν μεγάλη, όσο και το διακύβευμα.
Η ανακούφιση στο τέλος ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα συναισθήματα που νιώσαμε ποτέ.
